2. Georgetown - Lethem

17-18 januari

 

Nou volgend hoofdstuk, hetzelfde begin… Om 15:00 zou de incheck zijn en om 16:00 zouden we vertrekken. We vertrokken uiteindelijk 17:30. Maakt ook allemaal niet uit. Er was een kind die mij heel interessant vond en veel aandacht van me vroeg. Normaal wil ik dat niet van kinderen, maar nu was het een prima tijdverdrijf. Wel was ik even bang dat ik ook met dit kind die bus in zou gaan, want dat zou veel huilen worden en daar had ik echt geen zin in. Gelukkig zat ik niet met deze familie in de bus, maar met wie zat ik dan wel in de bus? Allereerst zat deze bus ook weer vol vol. Er waren drie banken en op elke bank zaten drie mensen. En dan uiteraard nog de chauffeur en bijrijder. Ik zal even de situatie schetsen van de mensen die in de bus zaten. Op de achterste bank zaten drie mannen, drie Guyanese mannen. Waarvan één zo ontzettend veel praatte, maar helaas Creools Engels dus ik verstond er niks van. De ander was gewoon heel stoned denk ik, beetje creepy, maar wel stil. En de derde man was gewoon dronken en die ging een beetje mee met die stuiterbal op de achterbank. Dan heb je de middelste rij waar een super schattig oud koppel zat. Ook Guyanezen. De vrouw bij het raam en de dikke naar zweet ruikende man in het midden. Nou, drie keer raden wie daarnaast moest gaan zitten. Ja inderdaad, dat was ik. Maar ze waren echt heel lief en waren super geïnteresseerd in mij. En ze hebben me geholpen met wat onduidelijkheden, dus ik klaagde helemaal niet, maar vond het wel typisch. En dan op de voorste rij zat er een vrouw die letterlijk de héle reis heeft geslapen,  wat ik echt knap vond. En dan nog een jong stel waarvan de man met een groot gouden horloge liep en die vrouw waar ze maar ook om vroeg, werd het voor haar geregeld door die man. Ik zou zeggen een beetje prinsessengedrag, maar hey, als zo’n relatie voor beiden werkt, dan ben ik blij voor ze. Kortom, interessant gezelschap. 

De autobus in kwestie

‘Bae’, ook wel ‘babe’, ook wel ‘schattie’ heeft het geweldig gedaan.

En dan de rit… Het was al donker toen we de stad uit reden, dus erg veel van de omgeving heb ik niet gezien. We stopten in het begin best vaak. Dan voor tanken, dan voor eten halen (ik genoot lekker van m’n dadels), dan drinken halen en noem maar op. Toen we eenmaal in onbewoond terrein kwamen, stopten we alleen maar bij politie stops. En die waren er nog best veel. En wat dus het rare was; ik was de enige die elke keer moest uitstappen om mijn paspoort af te geven en daarbij ook even ondervraagd werd. De rest waren dan wel allemaal Guyanezen, maar dat werd ook maar zomaar aangenomen. En waarom moet ik ondervraagd worden alsof ik illegale dingen ga doen en die anderen zouden dat niet doen? Ik vond het allemaal maar raar, maar gehoorzamen is het enige wat ik kon doen. Bij één van de posts zat er niet netjes een mannetje achter een bureau of iets in die richting, maar hij lag in zijn hangmat met een biertje naast zich op de grond. Dus ik had al zo’n vermoeden en ja hoor… Hij wilde graag mijn nummer. Dus die heb ik toen uiteraard meteen gegeven. Haha, nee, grapje. Ik zei dat ik die niet ging geven en toen zei hij dat hij mijn paspoort niet ging geven. Toen schrok ik natuurlijk wel even, maar gelukkig ging hij toen lachen en gaf hij mijn paspoort terug en daarbij vroeg hij of ik niet met een leuke Guyanees zou willen trouwen. Nee, dankje. Bij dit alles stond onze chauffeur en dit was een jonge gast van, ik denk, rond de 28. En hij had nog geen één keer laten blijken dat hij interesse in mij had, maar we liepen weg van deze politiepost weer richting de auto en toen ging hij in eens raar doen naar me. Was hij aangestoken door deze politie guy? Ik heb het maar gewoon weggelachen en ben weer de auto ingestapt waarbij de stuiterbal op de achterbank meteen zei ‘why do you have a big smile on your face’ en toen zei ik ‘men are horrible’ en toen moest hij heel hard lachen. 

Politiestop

Dit was één van de politiestops, één van de beter uitziende politiestops.

Eigenlijk heb ik gewoon deze hele reis geslapen (wat ik wel heel bijzonder vond, want het is de meest oncomfortabele autobus waar ik ooit in heb gezeten) met pauzes ertussen die we hadden door de stops. Op een gegeven moment wilde de chauffeur ook even slapen. Wat ik snap als je al 10 uur achter elkaar hebt gereden en wat ik dan niet snap is waarom er geen twee chauffeurs worden ingezet, want hoe gevaarlijk is dit eigenlijk? Zo lang achtereenvolgens rijden door het donker over onverharde weg, maar goed ik heb me niet onveilig gevoeld en dat is het belangrijkst. Maar we hadden dus een wat langere stop van twee uur tot het licht werd buiten. Toen het eenmaal licht was buiten en we weer door gingen rijden, heb ik niet meer geslapen, maar van het uitzicht genoten, want je bent nou eenmaal wel door de amazone aan het rijden. Mijn lieve buurman, die had me al verteld dat het eerste stuk niet zo mooi is, maar op een gegeven moment wordt het wel heel mooi. En daar was ik het mee eens. Het was eerst veel van hetzelfde bos en gewoon bomen en niets bijzonders. Maar toen kwam er een moment dat het soort van openbrak en je zag veel bergen en veel verschillende soorten bomen en het was gewoon echt prachtig! Heb ook niks anders gedaan dan naar buiten kijken. Ik dacht lekker serie te gaan kijken, maar na vijf minuten dacht ik: nee dit is minder interessant. Zo zie je maar weer. 

Het lieve koppel dat naast mij zat, zij moesten dus niet helemaal door naar Lethem, maar zij wonen in dit super prachtige gebied. En ook echt als enige; hun huis stond dus deze prachtige natuur als enige. Ze werden dus hier ergens afgezet en die man zei nog dat hij het jammer vond dat ik door moest anders had ik bij hen mogen blijven voor een paar dagen, super lief! Maar ik had dus de laatste twee uur ineens een hele bank voor mezelf. Heerlijk van genoten! En toen kwamen we na 18,5 uur in deze bus aan in Lethem! En hoe nu verder? Vanaf hier had ik namelijk niks gepland en ik had geen idee wat precies de opties waren.