3. Lethem - Manaus

18-19 januari

 

Dus dit is het gedeelte waarvoor ik van tevoren een beetje in m’n broek scheet, want ik kon er weinig over vinden op het internet. Vooral het stuk van Lethem naar Boa Vista, want van Boa Vista naar Manaus gingen er wel veel bussen had ik gezien. 

Toen we aankwamen in Lethem werden we ook op een random plek gedropt. Ik had eigenlijk gehoopt dat we bij de grens gedropt zouden worden, maar helaas. Ik had bij iedereen al gepeild waar ze heen moesten, maar iedereen bleef in Lethem. De enigen aan wie ik het nog niet had gevraagd was het rare jonge koppel die voor mij zaten. Ik had verder nog geen woord met ze gesproken, maar ik besloot om haar aan te spreken, want ik durfde hem niet aan te spreken. Hij had mij eerder een blik gegeven en ik zag dat die vriendin dat niet leuk vond. Dus het leek me verstandiger om haar aan te spreken. Dus ik vraag waar zij heen gaan en toen zei ze Buenos Aires. Die zag ik helemaal niet aankomen dus ik vroeg of ik misschien kon meerijden tot aan de grens. Ze zei dat ze een taxi ging bestellen en dat ik wel mee kon rijden dus dat was super. Toen heb ik zowaar nog een normaal gesprek met haar gevoerd. Dat was wel leuk, want we zijn echt complete tegenpolen van elkaar. Toen de taxi er eenmaal was, bedacht ik me dat het misschien wel handig zou zijn om alvast Braziliaanse valuta te regelen en de taxi vertelde me dat het enige wat ik kon doen, was m’n Guyanese dollars omruilen. Hier had ik niet veel meer van, maar beter iets dan niets. Dus met omgerekend €5 aan Braziliaanse real gingen we de grens over. Maar dan rijdt deze taxi chauffeur gewoon over de grens langs alle controles. Waarop ik vraag ‘moeten we niet stempelen?’ En hierop kreeg ik van iedereen een volmondige ‘nee’. Dus ik stond even met m’n mond vol tanden, want ik dacht, ik moet echt wel een stempel hebben. Dus ik zeg dat ik wel graag een stempel wil halen. Dus de taxi chauffeur zegt dat hij dan eerst deze mensen gaat afzetten en dan mij weer terug brengt, want het zou lang duren. Hierin stemde ik mee en we hadden dus het koppel afgezet in het dorpje over de grens ‘Bonfim’. Ik vroeg wat zij dan nu gingen doen en toen zeiden ze dat ze een taxi vanuit hier gingen pakken naar Boa Vista en dit is het moment dat ik baalde, want ik moet daar ook heen. Ik accepteerde m’n lot en ging weer met de taxi mee terug naar de grens. Nou toen viel ook nog eens die auto een stuk of vijf keer uit en kon hij niet harder meer rijden dan 20 km/h. Het ging dus allemaal weer lekker soepel! 

Uiteindelijk kom ik weer bij de grens aan en ik ga het gebouw naar binnen en wie zitten daar in eens?!?! Die familie van de bus opstapplaats in Georgetown met die baby die mij zo leuk vond. Dus ik vroeg hoe hun reis was geweest en zij hadden echt een helse rit gehad vergeleken met mij. Hun chauffeur was de hele tijd stoned en is een paar keer in slaap gevallen achter het stuur. Dan was mijn flirtende chauffeur niks vergeleken met dat!! We spraken nog even leuk en toen vroeg ik waar naartoe hun reis verder zou gaan. En toen zeiden ze Manaus!!! Dus van binnen werd ik even blij en vroeg ik of ik toevallig met hen zou mee kunnen rijden. Maar helaas… Zij zouden ook met een taxi gaan, maar daar paste niet nog iemand in. Dus zij gingen weg en ik wachtte nog even op mijn paspoort. Ik had gelukkig al wel kunnen zien door die vorige taxi dat er best veel auto's de grens overgingen en ik schatte mijn kansen om te liften goed in en hier keek ik eigenlijk ook wel naar uit! Maar vijf minuten later komt die vrouw van die familie weer binnen en zegt ze ‘ik heb een grotere taxi geregeld, je kan mee’. Dus ik sprak m’n dankbaarheid uit en stapte in. Toen zei ze dat het 100 real per persoon zou kosten en toen stond ik weer met m’n mond vol tanden, want ik had sowieso maar 32 real en ik had dan eigenlijk liever gelift, maar dingen lopen zoals ze lopen dacht ik maar. Ik zeg dat ik wel nog aan geld moet komen. Toen kwam ik erachter dat deze taxi zelfs alleen maar naar Boa Vista zou gaan en dat zij vanaf daar de bus gingen pakken naar Manaus. En de taxi chauffeur gaf aan dat alle banken en cambio’s dicht zijn in Boa Vista op zaterdag dus dit werd ook nog wel een ding, maar… hij kent wel een ‘mannetje’ zei hij. Dus na 1,5 uur rijden kwamen we aan in Boa Vista en gingen we op zoek naar zijn mannetje. Ik kon bij hem geen euro’s omruilen, maar wel dollars. Hier had ik alleen maar briefjes van 100 van en dat was dus balen, want hij gebruikte natuurlijk een verschrikkelijke koers. En hij had niet eens het cash, maar hij kon alleen maar overmaken… Maar hij zou het dan overmaken naar die vrouw van die familie en zij zou het in cash aan mij geven. Ik accepteerde weer mijn lot. Ik was hier uiteindelijk wel heel blij mee, want stel ik had gelift naar Boa Vista en ik kwam hier aan zonder geld, had ik niet geweten hoe ik aan geld had moeten komen.

De familie in kwestie

De taxi zette ons bij het busstation af. Ik twijfelde om misschien nog een nachtje in Boa Vista te verblijven, maar we reden er rond en het sprak me niet aan. Alles was dicht, weinig leven op straat en maar 1 hostel dus ik had besloten om dan ook maar met hen de bus te pakken richting Manaus. Inmiddels ben ik helemaal opgenomen in deze familie. Ik zal weer even een beeld schetsen: het ging om moeder Jacky, haar zoon (naam vergeten) van 11, haar dochter Sabrina van 18 en dan Clara van 1, de dochter van Sabrina. De bus was geregeld, maar deze vertrok pas over vier uur dus we hadden wat tijd om te doden. En dit ga je nooit raden, maar deze familie heeft familie in Boa vista en zij kwamen ons even halen zodat we bij hen thuis konden douchen. Nou.. Hoe lief?! En hoe leuk?! Oom kwam ons ophalen, sprak geen Engels, maar was heel attent naar mij. Hij stond er dan ook op om elke keer mijn tas te tillen. We moesten nog best een eindje rijden, want ik denk dat hij in een soort buitenwijk van Boa Vista woont. Het was ook een heel klein appartementje en je zag dat ze het helemaal niet breed hadden. Twee kleine slaapkamertjes met matrassen op de grond. Heel die familie was daar ook ineens, oma, andere oom, neefjes. De hele mikmak. Ik was alleen maar super blij en dankbaar. Ik heb lekker gedoucht (wat ook écht) nodig was en met die kinderen gespeeld (die ouderen konden geen Engels; kinderen ook niet, maar bij hen is het niet raar als je gebarentaal tegen ze gaat praten). Ik kreeg zelfs allemaal eten aangeboden dat daar ook nog even snel werd gemaakt, maar moest alles afslaan, want ik kon er helaas niks van eten. Heb wel even gevraagd of Jacky voor mij kon uitleggen dat ik allergisch ben, maar wel heel dankbaar in het Portugees naar haar familie. Ik hoop dat het goed is overgekomen. Ik heb toen maar ‘ja’ gezegd op cola die ik aangeboden kreeg, ook al vind ik dat helemaal niet lekker. Toch was ik op dit moment heel gelukkig met m’n colaatje in mijn hand bij deze familie in huis en voelde ik me heel dankbaar. Toch leuk hoe dingen dan inderdaad lopen zoals ze horen te lopen. Voor nu voelde dit als de leukste uitkomst die ik had kunnen hebben.

Na even te hebben vertoefd in het huis, werden we door oom weer afgezet bij het busstation. De familie zat onderin (waar er grotere en comfortabelere) stoelen waren en ik bovenin (iets minder comfortabel, maar dikke prima). We vertrokken om 19:00 en het zou een elf uur durende rit zijn. Lichten gingen dus ook al snel uit en iedereen ging slapen. De bus had echter wifi dus ik wilde van het moment gebruik maken om weer in te klokken op werk en kijken wat ik allemaal heb gemist. Ik heb toen even lekker een paar uurtjes gewerkt en toen merkte ik dat ik ook moe begon te worden en ben ik gaan slapen. Dit was echter verschrikkelijk, want jeetje wat was het koud. Waarom moet die airco zo hard aanstaan?! Ik had echt meerdere lagen aan, maar bleef maar de hele tijd wakker worden, omdat ik het zo koud had. 

Om 6 uur ’s ochtends kwamen we aan in Manaus en ik voelde me erg gaar. Hier heb ik afscheid genomen van de lieve familie, want zij gingen naar hun huis en voor mij was het tijd om mijn tocht voor te zetten! Ik kan pas om 14:00 inchecken bij m’n hostel dus ging ik naar een koffietentje waar ik tot die tijd kon werken. Ik werd hier super lief ontvangen door de eigenaar. Hij kon heel goed Engels (wat echt bijzonder is voor Brazilianen), maar hij had een tijd in LA gewoond. We hadden even leuk gesproken en hierna bleef ik maar gratis eten en drinken krijgen om te proeven, super lief. Uiteindelijk heb ik maar €1,50 hoeven afrekenen van de €8 aan eten en drinken wat ik heb geconsumeerd. Ik voelde me meteen welkom in Brazilië ;).

Ik wist dat ik niet lang wilde blijven in Manaus. Vanuit Manaus kan je veel tours doen het regenwoud in. Er waren een paar meerdaagse tours (3+ dagen) die me wel heel vet leken, maar hier had ik helaas geen geld voor. De kortere tours (dagtours of 2 daagse tours) lijken allemaal heel erg op wat ik allemaal al in Suriname heb gedaan en gezien dus heb ik ervoor gekozen om geen tours te doen. Alleen er is verder dus niet veel te doen in Manaus... Dus toen ik was ingecheckt ben ik meteen naar de haven gegaan om mijn boot te regelen voor het volgende avontuur! Ik wilde namelijk met de boot van Manaus naar Belem over de Amazone rivier. Deze boot zou 5 dagen duren. Dit regelen was ingewikkeld, want ik kan geen Portugees en zij konden allemaal geen Engels, dus we moesten het doen met Google Translate. Uiteindelijk begreep ik dat de eerstvolgende boot pas op woensdag zou zijn. Dus dat zou betekenen dat ik me nog drie dagen in Manaus zou moeten gaan vermaken. Ik ben toen terug gegaan naar m'n hostel om er even over na te denken (ook al (dacht ik) dat ik niet echt andere opties zou hebben). Ik lag om 20:00 in mijn bed en ben als een blok in slaap gevallen na twee super slechte nachten in het Guyanese sketchy busje en de veel te koude bus naar Manaus. Heerlijk!