9. Barreirinhas - Parnaíba - Jericoacoara
31 januari - 2 februari
Ja, ja, ja, de tijd is aangebroken dat ik eindelijk ga liften! Ik wil graag naar Jericoacoara als volgende locatie, maar er is geen bus die van Barreirinhas naar Jericoacoara gaat en ook niet van Barreirinhas naar één van de steden/dorpen tussen Barreirinhas en Jericoacoara. Daarbij had ik ook mensen in het hostel gesproken in Barreirinhas en die hadden zichzelf allemaal verplaatst met autotransfers, maar hier betaal je zo €150 voor. Dus dat ging ik mooi niet doen. Dus besloot ik om te gaan liften. En ik had hier stiekem ook echt zin in. Van Barreirinhas naar Jericoacoara zou zes uur aan één stuk rijden zijn dus dat zou mogelijk zijn in één dag, maar stel dit zou mij niet lukken dan zou het stadje Parnaíba in het midden liggen en vanaf hier gingen ook bussen naar Jericoacoara mocht het liften moeizaam gaan. Ik was echter nog steeds ziek dus ik besloot het rustig aan te doen en ook niet ’s ochtends vroeg al langs de weg te staan. Dus ik heb het uitslapen zo lang mogelijk proberen uit te rekken en ben toen rustig gaan opstaan en de tijd genomen om mezelf mentaal voor te bereiden. Dit zou toch de eerste keer zijn dat ik in mijn eentje zou gaan liften dus, ik geef het niet graag toe, toch ook wel spannend. Om 09:00 vertrok ik uit mijn hostel en ik had op de kaart opgezocht wat een goede plek zou zijn om te staan. Hier moet je namelijk ook strategisch over nadenken, want je wilt niet op een plek staan waar 2/3 van de auto’s een hele andere kant op gaan staan. Dus 40 minuten lopen van het hostel was de enige weg die naar Parnaíba loopt dus dit leek mij de ideale plek. Wel 40 minuten lopen in de zon met een backpack op je rug. Ja, ik had een taxi kunnen pakken, maar ik hou van een uitdaging, zal ik maar zeggen… Onderweg stopte ik nog bij een schoenenwinkel en vroeg ik om een lege schoenendoos zodat ik deze kon gebruiken om de plaatsnaam op te schrijven van waar ik heen wil, als een echte lifter. Ook stopte ik nog in andere winkels, in de hoop dat ze stiften verkochten, maar die verkochten ze nergens. Uiteindelijk vroeg ik aan een vrouwtje of ik haar stift mocht lenen die achter de kassa lag. Dit mocht en in de winkel schreef ik de plaatsnamen op. Deze vrouw was uiteindelijk erg geïnteresseerd in wat ik ging doen en met google translatie in ons midden hebben we nog een leuk gesprek gevoerd. En toen was ik dus helemaal klaar voor dit avontuur. Fysiek, mentaal en materialistisch.
En daar sta je dan… Karton in je ene hand en je andere hand met de duim omhoog wijzen naar elke auto die langs komt. In de zon. En veel mensen die je raar aankijken. Maar alles kon me een worst wezen als ik eerlijk ben. Ik had er echt zin in. Dit was tot ik besefte dat er heel weinig auto’s deze weg op gingen… Het voelde als een auto per minuut, maar misschien is dit overdreven, maar het waren er in ieder geval echt niet veel. EEN UUR heb ik moeten wachten tot iemand voor me stopte. En toen stapte er een witte man uit en hij zei: "Português, Espanol, English?” Dus ik zeg meteen "English!!" Waarop hij zegt ‘No problem, we can take you, we don’t have much space at all, but we can make it work’. Nou, ik was mega blij. En het was dus echt maar een twee persoonsauto en deze man was met zijn vrouw dus eigenlijk paste ik echt niet, maar toch hebben we het voor elkaar gekregen. Met mijn knieën in mijn nek en m’n tas tussen m’n benen. Deze man is dus een Duitser en zijn vrouw is Brazaliaans. En uiteraard toonde ik mijn dankbaarheid en hij vertelde mij dus dat het echt geen probleem is, want hij heeft zelf tien jaar geleden door Brazilië gelift, dus hij heeft nog wat terug te geven. Je kan je dus voorstellen dat dit een hele leuke rit was. Hij heeft veel verteld over zijn avonturen en ik was natuurlijk mega geïnteresseerd hierin. Ze konden me twee uur meenemen in de auto en tussendoor zijn we gestopt voor nog wat ‘sightseeing’. Ze zijn namelijk al vaker in dat gedeelte geweest en konden me onderweg nog wat mooie plekken laten zien. Ook kreeg ik een lekker koud drankje van ze. Dus al met al was dit echt een geweldige eerste lift. Ze konden me afzetten in het plaatsje Tutóia Vanaf hier moest ik een nieuwe lift zoeken en dus met nieuwe energie ging ik er weer tegenaan! Ik was nog twee uur verwijderd van Parnaíba. Ik voelde me helaas echt nog wel ziek dus had al besloten om niet nog helemaal naar Jericoacoara te gaan (ook al had ik wel de tijd), maar dus tot Parnaíba.
Dus daar stond ik weer bij een pompstation met smekende ogen en een glimlach kijkend naar elke auto die voorbij kwam. Maar je raad het al. Hier kwamen nog minder auto’s voorbij… Toch had ik goede moed. Wat denk ik ook wel helpt. Positieve signalen het universum insturen. En het universum heeft dit opgepakt! Na 45 was er een auto die me mee wilde nemen!
Het was een auto die echt al een half uur bij het pompstation stond te wachten (geen idee waarop) en 1 van de 2 mannen kwam uiteindelijk naar me toe en zei in het Portugees iets tegen mij wat ik niet verstond. Dus ik pakte weer m’n google translate erbij en uiteindelijk kwamen we tot het punt dat ik met ze mee kon rijden tot Parnaíba!! Ik was een beetje op m’n hoede, want ik vond het raar dat ze me al een half uur lang hadden zien staan en me toen ineens wilden meenemen, maar toch kreeg ik geen slecht gevoel bij ze dus stapte ik in! We reden weg en na vijf minuten stopten we bij een bandenshop en het leek alsof deze mannen de man van deze shop kenden, want ze voerde een heel lacherig gesprek en een paar woorden ving ik op en ik wist dat het over mij ging, maar goed dat snap ik ook wel… Daarna gingen we weer door naar Parnaíba. Dit was nog zo’n twee uur rijden. Helaas minder gezellig dit keer, vanwege de taalbarrière. Deze mannen bleken uiteindelijk erg aardig, want ze hebben me helemaal tot de deur van m’n hostel afgezet en m’n tas getild. Zo zie je maar weer.
En wow! M’n plan heeft gewoon helemaal gewerkt, met twee lifts ben ik van Barreirinhas in Parnaíba geëindigd. Ik was erg blij toen ik eenmaal was geland toen ik in m’n hostel was. Maar je raad het al, ook erg ziek… Het was toch te veel al deze indrukken op m’n lichaam, want ik voelde me zeker slechter dan in de ochtend. De adrenaline heeft me waarschijnlijk laten vergeten dat ik ziek was, maar toen de adrenaline weg was, kwam de ziekheid als een klap terug. Dus besloot ik ook om morgen niet verder te gaan liften, maar een bus te nemen naar Jericoacoara. Ik wilde namelijk wel graag door, want veel tijd heb ik niet als ik met carnaval in Rio wil zijn. Ik zag op internet dat de volgende dag in de ochtend een bus vertrok dus ben ik meteen naar het busstation gegaan, maar toen ik hier aankwam was deze bus helaas net uitverkocht… De eerstvolgende bus zou pas overmorgen gaan. Toen had ik bijna besloten om alsnog te gaan liften morgen, maar ik besloot om verstandig te zijn en deze ‘rustdag’ voor lief te nemen en m’n lichaam tijd te geven om beter te worden. Dus kocht ik een kaartje voor overmorgen. Eenmaal terug in m’n hostel moest ik wel echt nog wat werk doen, maar toen ik hiermee klaar was, ben ik als een blok in slaap gevallen.
De volgende dag was ik uiteraard nog steeds ziek en was ik dus blij dat ik een dagje rust had genomen. Ik heb dus heerlijk uitgeslapen en ben lang in bed blijven hangen (voor het eerst deze trip). Ook lekker kunnen werken en veel niks gedaan. Toch was ik ook nieuwsgierig naar dit stadje dus besloot ik aan het einde van de middag wel een wandeling te maken. Ik ben gewoon gaan lopen en dit stadje was eigenlijk echt heel schattig. M’n wandeling duurde uiteindelijk vier uur… Oeps… Maar het was heerlijk. Wel verbrand. Oeps… Toch ook weer heerlijk vroeg op bed en heerlijk vroeg gaan slapen.
En de volgende ochtend was het tijd om de bus te pakken naar Jericoacoara. Dit is een plek die mij veel is aangeraden door mensen dus ik was erg benieuwd. En gelukkig voelde ik me beter dan afgelopen dagen! Je moet dus eerst een bus pakken van Parnaíba naar Jijoca. En vanaf hier moet je een 4x4 transfer hebben naar Jericoacoara. En ja, de bus was gewoon een bus; niet veel interessants over te zeggen. Maar dat laatste stuk in die 4x4 was echt geweldig. Je gaat dus helemaal door de duinen en dit duurde ook echt een uur. Een uur door de duinen crossen. Ik vond het leuk. En dan kom je aan in Jericoacoara. Een stadje waar alles zand is! Elke weg is zand. Erg cool. Ik werd gedropt bij m’n hostel en ik wilde graag dit stadje verkennen, maar het leek me verstandig om eerst te werken zodat ik dit heb gedaan en daarna kan doen en laten wat ik wil. Dus ik ga in de gezamenlijke ruimte zitten en werken. En dan komt na een paar uur ineens Tim binnen lopen! Weten jullie nog wie dit is? De Duitse backpacker die ik had ontmoet in Alter do Chão, waar ik zo goed mee klikte. Dus dit was een erg leuk moment. We zijn ergens gaan eten, met nog iemand anders van het hostel erbij, en hebben uiteindelijk een gezellige avond gehad. Niet te gezellig, want voelde me nog steeds niet top dus lag alsnog lekker vroeg in bed.
