7. Santarém - São Luís - Barreirinhas
27 - 29 januari
Hier heb ik even een interessante keuze gemaakt, al zeg ik het zelf. Dus wat ik eigenlijk zou doen, was weer de boot pakken van Santarém naar Belém, maar toen dacht ik ineens ‘ik ben vorig jaar al in Belém geweest en het is nou niet dat ik er graag terug naartoe wil’. Dus ging ik kijken naar mijn andere opties. Nadat ik de boot naar Belém zou pakken, zou ik vanuit Belém de bus naar São Luís pakken. En het internet vertelde mij dat er ook een bus vanuit Santarém naar São Luís gaat. Hiermee zou ik veel tijd besparen. Het enige twijfelpuntje; deze bus duurt 44 uur. Dat is erg lang. Langer dan ik op die boot zat en op die boot kan ik nog bewegen. In een bus kan dat niet. Blijkbaar kies ik toch oncomfortabelheid en snelheid over comfortabel en rustig aan doen, maar niet alleen dat; ook had ik de boot natuurlijk al een keer ervaren en een busrit door dit gebied nog niet, dus ik denk dat de ‘nieuwheid’ hiervan mij het meest aansprak.
En dan ga je hier al twijfelen aan mijn keuzes. Ik zou zeggen lees vooral lekker verder, want het wordt alleen maar erger kan ik je vertellen.
Na een laatste half dagje in Alter do Chão vertrok ik naar het busstation in Santarém. De bus vertrok om 16:00. Ik wist van vorige ervaringen dat ze de bussen erg koud maken dus ik was hierop voorbereid (dacht ik). Want voor ik het wist had ik om 22:00 al al m’n lagen aan en ik wist dat het alleen nog maar kouder ging worden. Niks aan te doen. Ik hield mezelf bezig door te werken of veel snacks te eten. Van lezen of film kijken, kreeg ik het alleen maar kouder. Uiteindelijk werd ik wel moe dus ging ik slapen. Een paar keer ben ik wakker geworden door de kou, maar vaak viel ik wel weer in slaap. Nacht 1 zat erop, fijn! Nog 32 uur te gaan… Ja, ik ga hier weinig woorden aan vuil maken. Het was gewoon verschrikkelijk. Je kan niks anders doen dan op die ene stoel zitten. En ja, de omgeving was prachtig waar we doorheen reden, maar na een paar uur heb je dat dan toch ook wel gezien. Ik probeerde veel afwisseling te brengen in m’n dag om het sneller te laten gaan dus ik had een soort roulatie van film kijken, werken, lezen, werken, puzzel oplossen, werken, film kijken, werken, lezen enzovoort.
Er werd ook veel tussendoor gestopt, waarbij er dan mensen uitstappen en instappen. En op een gegeven moment stapte iedereen uit dus ik denk 'ah, het is een stop dat je eten en drinken kan kopen (wat veel gebeurt)’, maar ik zat in een lekkere flow met m’n excelsheet dus ik bleef zitten. Tot de laatste passagier naar me toe komt en iets in het Portugees probeert te zeggen. Waarop ik antwoord ‘não falo português’. Inmiddels weet ik wat het beste is om te doen en dat is in m’n google translate vertalen naar het Portugees ‘je kunt in m’n telefoon praten dan zal t automatisch vertalen’. Dus die man deed z’n praatje en m’n telefoon vertaalde het naar ‘dit is het laatste station, je moet uitstappen’. Dus ik heb een kleine paniek, want we zijn nog lang niet bij São Luís en dus dacht ik dat ik in de verkeerde bus zat. Dus ik laat aan deze man mijn kaartje zien en hij haalt z’n handen op (want hij is ook maar een passagier). Dus ik loop naar buiten en spreek de chauffeur aan en hij wijst naar een andere bus. Blijkbaar moest ik gewoon overstappen. Dus ik ga naar die andere bus en de bus waar ik net uitstap rijdt weg. Paniek nummer twee… Mijn tas lag nog in die bus dus ik ren erachteraan. Ja, net zo als in films. Gelukkig stopt de bus en ik zeg met paniek in m’n stem en in m’n beste Portugees ‘saco’. Waarop die man antwoordt dat hij de tassen gaat verplaatsen naar de nieuwe bus. Twee keer mini paniek voor niks! Dit heeft me gelukkig wel nieuwe energie gegeven en ik was niet meer onderkoeld.
Helaas begon het hele riedeltje hierna weer opnieuw, maar dan in een nieuwe bus.
Toen kwamen we dus na 44 uur eindelijk aan in São Luís. Ik voelde me echt een zombie. Ik had even opgezocht wat er te doen viel in São Luís. Nou blijkbaar niet zo veel spannends dus dacht ik meteen door te gaan naar de plek waar ik graag heen wilde. Ik kwam om 12:00 aan in São Luís en om 14:00 zou er een bus gaan van São Luís naar Barrairinhas. Deze bus zou 6 uur duren. Dus dacht ik; dat is top. Dan ben ik rond 20:00 in Barrreirinhas en kan ik meteen m’n bed in en de volgende dag wakker worden in een prachtige plek in plaats van in São Luís en dan nog een dag verspillen aan in een bus zitten. Dus ik had me al helemaal voorbereid op dit plan en toen ik dus aankwam in São Luís ben ik meteen naar de ticketverkoop gegaan voor de volgende bus, maar hun systeem lag eruit… Maar hij zou weer terug kunnen komen. Ik moest gewoon even wachten. Dus na 1,5 uur hangen bij het busstation ben ik weer terug gegaan, maar helaas, het lag er nog steeds uit. En hiermee werd ook bevestigd dat ik op geen enkele mogelijkheid mee kon met deze bus. Ik vroeg haar of er andere maatschappijen ook naar Barrairinhas reden en ze gaf me een andere naam. Ik ging naar hun verkoop plekje op het station en zij hadden een bus die vertrok om 18:00. Dit betekende dat ik nog 4 uur op dit station moest wachten om vervolgens weer een bus te pakken van 6 uur. Volgens mij zou elk verstandig persoon na zo’n lange intense busrit gewoon een plek opzoeken om te slapen in São Luís zodat je de volgende dag lekker fris naar Barreirinhas zou vertrekken. Ik ben niet verstandig. Ik dacht ‘fuck it’. Ik kocht het kaartje van 18:00 vertrek naar Barreirinhas. Met het uur ging ik me slechter voelen op dit station, maar nu staat dit plan, geen weg meer terug. Als een nog engere zombie stapte ik dan de bus in (die weer gigantisch koud was) om 18:00. Wat zal ik zeggen… Ik denk dat je wel kan inbeelden hoe deze 6 uur voor me waren. Iets voor middernacht kwamen we aan in Barreirinhas. Het hostel dat ik had geboekt had zelf check-in dus om 00:00 stapte ik het hostel binnen. Ik ben toen eerst gaan douchen (want ik voelde me zo, zo, zo vies) en daarna ben ik gaan slapen. Nu mag jij raden hoe ik wakker werd de volgende dag? Inderdaad, ziek.
Samenvatting:
Bus van 44 uur - zombie - 6 uur wachten op een station - nog meer zombie - bus van 6 uur - eindelijk een douche - slapen - ziek
Wat hebben we geleerd?
Waarschijnlijk niet zo veel
Hoe kijk ik er nu op terug?
Ik kan er eigenlijk wel om lachen
