5. Manaus - Santarém
22 - 23 januari
Oh my god!! Met gezonde spanning vertrok ik in de ochtend van mijn hostel naar de haven. Het was ongeveer een kwartier lopen. De boot zou om 10:00 vertrekken, maar ik moest er al om 08:00 zijn. Dus met mijn goede gedrag was ik bij de haven om 08:00. Er vertrokken veel boten dus het was ook erg druk. Ik wist ook zeker niet welke boot ik moest nemen dus dat heb ik toen maar even gevraagd (in gebarentaal) en uiteindelijk kwam ik bij de juiste boot aan. Er waren drie verdiepingen en het was de bedoeling dat je, je hangmat op de bovenste twee zou ophangen. Toen ik op de tweede verdieping aankwam, zag ik al dat het heel vol hing met hangmatten dus ging ik naar de bovenste verdieping en hier hing ik mijn hangmat helemaal in het hoekje op. En het was grappig, want de dag ervoor ben ik heel de stad afgegaan voor touw om m’n hangmat op te hangen (want zo ben ik het gewend). Dus met touw en hangmat stapte ik op de boot, maar natuurlijk was de boot zo ingericht op hangmatten dat je geen touw nodig hebt. Er waren haken in het plafond en je kon daaraan gewoon je hangmat hangen en ze waren dicht bij elkaar dus je had geen verlengstuk nodig (waarvoor je het touw zou gebruiken). Dus helaas veel tijd en geld verspilt aan touw; voor niks. Dus om kwart over 8 hing m’n hangmat en toen moest ik wachten tot 10:00… Met de minuut ging ik me afvragen waarom ik er zo vroeg van te voren moest zijn, maar ik heb maar gewoon genoten van alle mensen die op de boot kwamen. Mensen kijken, is toch een van m’n favoriete bezigheden. Dit waren ook alleen maar locals (die allemaal geen Engels spreken) dus ik was echt de enige niet-local op deze boot; wat ik eigenlijk heel leuk vond en ook één van de redenen was waarom ik dit wilde doen (zien hoe de locals het doen). Wat me op een gegeven moment wel ging opvallen, was dat de bovenste verdieping aardig stil bleef en dat de tweede verdieping steeds voller en voller werd. Dus toen ging ik nadenken ‘waarom wilt niemand op de bovenste verdieping?’. En toen mijn volgende gedachte ‘wil ik op de bovenste verdieping blijven of ga ik naar de tweede verdieping, maar dan ligt er links en rechts op nog geen centimeter afstand van mij een vreemde?’. Natuurlijk bleef ik op de bovenste verdieping; ik zou, wat de reden ook mocht zijn, dat niemand op de bovenste verdieping wilde maar voor lief nemen.
Om 10:00 vertrok uiteindelijk de boot en ja… Wat ga je dan doen? Ik ben maar in m’n hangmat gaan liggen en films gaan kijken. Ik vond het spannend om mijn tas alleen onder m’n hangmat te laten liggen (voor als ik zou gaan slapen of als ik bijvoorbeeld op het terras zou gaan zitten) dus had ik in een losse tas al m’n belangrijke spullen gedaan en deze hield ik bij mij in de hangmat of nam ik mee als ik naar een anders deel op de boot zou gaan. Na twee films te hebben gekeken, werd ik onrustig dus ben ik rondjes gaan lopen op de boot. Er was ook een soort ‘dak’ waar dan een bar was en hier kon je ook zitten. Dus toen ben ik hier gaan zitten, want de zon ging onder en dit was de ideale plek om het te zien, wat dus heel mooi was! Daar zit je dan op een boot op de Amazone rivier, met rechts van je regenwoud en links van je ook regenwoud en dan in de verte de zon die ondergaat. Prachtig. Hier heb ik erg van genoten, natuurlijk! Toen het eenmaal donker was, ben ik weer naar m’n hangmat gegaan, heb ik nog een film gekeken en toen ben ik gaan slapen. Toen merkte ik ook waarom niemand op de bovenste verdieping wilde slapen, want er stond veel wind en het was erg koud. Op de tweede verdieping was namelijk alles dicht (met ramen enzo) en op de bovenste verdieping was alles open. Ik deed m’n thermokleding + joggingkleding aan en ben toen alsnog lekker in slaap gevallen.
Ik werd wakker vóór de zonsopgang en hier was ik blij mee! Ik verplaatste mezelf naar de voorkant van de boot en ging hier klaarzitten voor de zonsopgang. En ik hou van de zonsopgang (meer van de zonsondergang)! Dus hier zitten op deze boot met de zonsopgang maakte me een erg gelukkig mens op dat moment.
En nu moest ik me nog een hele dag vermaken op deze boot. Dus ik verplaatste me steeds van m’n hangmat, naar op de grond zitten, naar op een stoel bij de bar zitten. En de activiteiten die ik deed waren of een film kijken of lezen. Wat een leven.
Nog even over de voorzieningen op deze boot. Er was ook een ‘restaurant’ waarbij je ontbijt, lunch, diner kon kopen, maar ik had al van meerdere mensen gehoord dat ze hier ziek van werden dus voor mij zou dit al helemaal een ramp zijn dus had ik eten meegenomen. En daarnaast waren er ook toiletten en douches (ik heb mijn viesheid geaccepteerd en ben niet gaan douchen, want dit zag er alles behalve aangenaam uit). En dit werd natuurlijk gescheiden in vrouwen en mannen. En wat ik doe op dagen dat ik mezelf verplaats van de ene plek naar de andere plek, is zorgen dat ik eruit zie als een man. Dus ik had m’n sportbroek aan met m’n veel te grote voetbalshirt en m’n petje op. Maar wat er dan dus gebeurd als ik het vrouwentoilet binnenloop, is dat er een oud Braziliaans vrouwtje mij eruit probeert te krijgen en wijst naar het mannentoilet, waarop ik dan met gebarentaal probeer te laten zien dat ik een vrouw ben. Dit is tot drie keer toe een heel grappig scenario geweest.
Daarnaast kwamen we natuurlijk ook langs andere dorpen langs de Amazone rivier. En bij twee van deze stopten we (sommigen stapten uit en sommigen stapten in), maar daarbij kwam ook politie aan boord. En dus tot twee keer toe werd heel die boot ondersteboven gekeerd. Iedereen moest dan ook hun tassen openmaken en ze deden een grondige zoektocht. Zo werden bijvoorbeeld mijn vitaminepillen erg onder de loep genomen. Bij mij kwam er zelfs een extra politieagent (die wel Engels kon) en zo was de één mijn tas aan het onderzoeken en de ander mij aan het overhoren. Het was weer een interessante bedoeling.
Laat in de avond kwam ik aan in Santarém. Ik had een goedkope accommodatie geboekt voor 1 nachtje, want de volgende dag wilde ik dan naar, wat ik me heb laten vertellen, het paradijs!
